‘Een familie voor een familiebedrijf’
Alle Chabotten te gast op jubileumfeest Boekhandel Rutgers
De hele familie Chabot was afgelopen zondagmiddag te gast in Varsseveld, dit in het kader van het 95-jarig jubileum van Boekhandel Rutgers. Vader Bart, moeder Yolanda en hun vier zonen Sebastiaan, Maurits, Splinter en Storm werden geïnterviewd door Joyce de Schepper.
Tekst Ria Tuenter
Hoewel ook de afzonderlijk geschreven boeken van de Chabotten aan bod komen, is de rode draad deze middag ‘Gezinsverpakking’ het Boekenweekgeschenk van 2024, geschreven door de hele familie Chabot. Afzonderlijk schrijven ze de teksten over hun familiebestaan; moeder Yolanda zorgt dat er niet teveel overlap is. Terugkerende thema’s in dit boek zijn: vergankelijkheid en hond Bril (vernoemd naar schrijversvriend Martin Bril). Als visuele ruggengraat lopen de ‘Mamastippen’, de bijdragen van moeder Yolanda, door het geschenk. Toen zoon Storm nog heel klein was, vroeg hij eens: ‘Wat is dat?’ ‘Dat is een moedervlek, liefje’, antwoordt ze. ’s Avonds na het voorlezen vraagt hij waarom hij geen mamastippen heeft. “Als bij ons thuis dit soort grappige woordfouten ontstaan, houden we dat in ere”, zegt Yolanda. “Wij spelen graag met taal”, vult Bart aan, “dat is ons Lego.”
Schrijfproces
In het hoofdstuk ’Handvast’ beschrijft Storm op een amusante manier het schrijfproces van zijn familie tijdens één van hun vele vakanties in Zweden. Splinter die dicht bij de buitenhaard in zijn notitieboek schrijft; Sebastiaan die broedend op de volgende regel heen en weer schommelt voor zijn laptop; Maurits die anders met woorden goochelt, de wereld aandachtig in zich opneemt, haar tekortkomingen uitlegt en haar in de gewenste richting duwt; Vader Bart die regelmatig overvallen wordt door een zin of een golf van inspiratie, haastig zoekt naar pen en iets waarop hij kan schrijven, alsof de woorden hem achternazitten. En moeder Yolanda die op een stoel in de schaduw van het huis zit en op haar gelukkigst is, omringd door haar mannen en hond Bril. Storm zelf houdt zich meestal afzijdig van het schrijversgebeuren. “Ik had geen brandende literaire ambities bij mezelf ontdekt”, schrijft hij. “Er waren bij mij geen levenslessen in bewaring gegeven en er knaagden geen ongelukkige jeugdtaferelen die met een groter publiek moesten worden gedeeld.”
Voelbare liefde
De familie Chabot is een zeer hecht gezin. De Liefde is voelbaar, golft het in de pauze door de zaal. Ook nu de kinderen niet meer thuis wonen blijven de jaarlijkse familievakanties naar Zweden een groot pretpaleis. Voor iedereen. Slapen in te kleine stapelbedden, zwemmen in ijskoud water, maar iedereen vindt het er fantastisch. Net zoals het ouderlijk huis nog altijd hun burcht is. De plek is waar ze kunnen schuilen. Waar andermans blik hen niet kan raken. Er is zelden iemand bij hen thuis geweest. Zelfs een loodgieter wordt bij uitzondering toegelaten. Maurits beschrijft het prachtig in ‘Gezinsverpakking’. “Het is de plek waar mijn jeugd eindeloos leek te duren en waar de tijd toch niet lang genoeg bleek. Wanneer je gewend bent steeds door je drie broers en ouders te worden omringd, ben je daarna altijd een beetje alleen.”
Column zoeken
Vader Bart zegt dat hij stapelgek op zijn jongens is. “Ik heb veel met ze gedaan, nam ze mee naar optredens zodat ze zagen wat ik deed. Ook nam ik ze om de beurt mee om ‘een column te zoeken’, leerde ze luisteren, kijken en in beelden te denken. Hoe is het weer, hoe bewegen de wolken, hoe loopt iemand, wat bespreken ze met elkaar?” Dat hij dit goed heeft gedaan bevestigt Sebastiaan als hij even later de zaal weet te ontroeren als hij zegt dat hij trots is op zijn vader. “Toen we tijdens de Boekenweek met de hele familie op promotietoer gingen, hoorde ik papa praten: “Je moet hier wel van genieten, want voor je het weet is het voorbij.” Ik dacht dat hij met iemand in gesprek was, maar hij zei dit tegen zichzelf. Zo lief! Als ik ooit vader word, hoop ik dat ik ook maar een beetje in de buurt kom van hoe papa het gedaan heeft.”